بچه که بودم ساعت ها با خودم بازی میکردم. خودم نقش ادمای مختلف و اجرا میکردم. با ادمای خیالی حرف میزدم. عادت کرده بودم تنهایی بازی کنم. توی دوران مدرسه همیشه فقط یکی دو تا دوست داشتم که باهاشون صمیمی میشدم. همیشه از این میترسیدم که اگه یه روزی اونا نباشن یا با من قهر کنن چی کار باید بکنم. هیچ وقت با افراد توی خونه صمیمی نبودم و نیستم. هیچوقت براشون از مشکلاتم نگفتم. بزرگتر که شدم هنوز همون حس ترس بود ولی خودم یاد گرفتم باید یه جوری رفتار کنم که فکر نکنن بهشون احتیاج دارم. هرچند ادمای زیادی دورو برم بودن یا روابط اجتماعی نسبتا خوبی داشتم ولی هیچ وقت بیشتر از دو تا دوست صمیمی نداشتم. روزای اول دانشگاه که واقعا جهنم بود. از همه بدم میومد. کم کم اونجا هم تونستم دو نفرو پیدا کنم. ولی هنوز اون ترس لعنتی تو وجودم هست. اینکه اگه نباشن چی کار باید بکنم. الانم که به سنی رسیدم که باید برم بگردم همش تو خونه ام. راستش همه ی ادمایی که میشناختم از بس زنگ زدن و برنامه گذاشتن و من نرفتم کم کم از دورم رفتن. من عادت کردم به تنهایی. عادت کردم به این که ساعت ها کسی به من زنگ نزنه. به اینکه سال به سال جایی دعوت نشم. به اینکه شبای تابستون بشینم زیر پنجره ی اتاق و به تنهاییم فکر کنم. 

از تنها بودن ناراحت نیستم. بعضی وقت ها خسته میشم . اونقدر خسته که میخوام داد بزنم ولی نمیشه. اونوقته که به ادمای خیالی دورو برم میگم شما داد بزنید به جای من. 

به این فکر میکنم اگر وقتی بچه بودم مامانم میگفت بیا با هم بازی کنیم من به تنهایی عادت نمیکردم و اونوقت من امروز انقدر تنها نبودم.